Χειρουργική Θεραπεία
Οι χειρουργικές επεμβάσεις που εφαρμόζονται διεθνώς στις παθήσεις του θυρεοειδούς είναι οι εξής:
- ολική θυροειδεκτομή
- υφολική ή σχεδόν ολική θυρεοειδεκτομή, και
- λοβεκτομή
Ολική θυρεοειδεκτομή
Τα τελευταία χρόνια, η ολική θυρεοειδεκτομή τείνει να είναι επικρατέστερη ανάμεσα στις χειρουργικές επεμβάσεις για την αντιμετώπιση τόσο του καρκίνου όσο και των καλοήθων παθήσεων του θυρεοειδούς. Οι λόγοι για τους οποίους προτιμάται έχουν ως ακολούθως:
- Παρά το γεγονός ότι το ποσοστό ακριβούς ανίχνευσης του καρκίνου του θυρεοειδούς προεγχειρητικά με Υ.Γ. και βιοψία δια λεπτής βελόνης είναι αρκετά ψηλό, εντούτοις η παρουσία και άλλων εστιακών μικροκαρκινωμάτων εντός του αδένα που παραμένουν αδιάγνωστα προ του χειρουργείου είναι αρκετά συχνή.
- Οι όζοι και δυνητικά ο καρκίνος του θυρεοειδούς τείνουν να υποτροπιάζουν σε ποσοστό μέχρι και 10% στον ετερόπλευρο λοβό εάν αυτός διατηρηθεί.
Υπάρχουν κίνδυνοι για τη χειρουργική επέμβαση του θυρεοειδούς;
Η ολική θυρεοειδεκτομή είναι μια λεπτή και εξειδικευμένη επέμβαση που σε έμπειρα χέρια παρουσιάζει εξαιρετικά αποτελέσματα και συνοδεύεται από πολύ χαμηλά ποσοστά νοσηρότητας και επιπλοκών(1-2%).
Τα πιο σοβαρά προβλήματα που μπορούν να προκύψουν με την ολική θυρεοειδεκτομή είναι:
- Αιμορραγία, που πιθανό να προκαλέσει αναπνευστική δυσχέρεια εάν δεν διαγνωστεί έγκαιρα.
- Κάκωση στο παλίνδρομο λαρυγγικό νεύρο, υπεύθυνο για την κινητικότητα των φωνητικών χορδών, με επακόλουθο βράχνιασμα ή ακόμα και αφωνία.
- Τραυματισμός στους παραθυρεοειδείς αδένες που γειτνιάζουν με τον θυρεοειδή και ρυθμίζουν τον μεταβολισμό του ασβεστίου, με αποτέλεσμα την υπασβεστιαιμία και τα μουδιάσματα στα χείλη και τα άκρα.
Θα μπορώ να ζω μια φυσιολογική ζωή μετά τη θυρεοειδεκτομή;
Ο ασθενής μετά το χειρουργείο παραμένει συνήθως 1-2 μέρες στο νοσοκομείο και ελέγχονται καθημερινά τα επίπεδα ασβεστίου στο αίμα.
Στην περίπτωση ασθενών με καρκίνο του θυρεοειδούς, πιθανότατα ο θεράπων ιατρός να συστήσει συμπληρωματική θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο μετεγχειρητικά.
Μετά την θυρεοειδεκτομή, οι ασθενείς μπορούν να έχουν μια καθ’όλα φυσιολογική ζωή, ενώ θα πρέπει να λαμβάνουν ημερησίως και δια βίου υποκατάσταση με θυρεοειδική ορμόνη.
